#4: 4e week

“Mobile home therapy”
Woensdag ochtend om 05.30u ging de wekker. Na een vroeg ontbijtje zaten we om 06.30u op de scooter richting het revalidatiecentrum. Omdat het redelijk rustig was op de weg, stonden we een half uurtje later al op plaats van bestemming. Dit was de eerste keer dat we zo vroeg bij het revalidatiecentrum waren, we waren een van de eerste. Therapeuten kwamen één voor één binnen gedruppeld en meldden zich aan door hun vinger op de vingerscanner te leggen, hiermee wordt geregistreerd dat ze aanwezig zijn. Hierna gingen ze direct door naar de ruimte waar ze gezamenlijk hun ontbijtjes nuttigen.
Na een uurtje wachten, vertrokken we met een auto vol fysiotherapeutische instrumenten, een coördinator/chauffeur, een fysiotherapeut, Simone en ikzelf richting het noorden. Onderweg kwamen we door kleine dorpjes en zagen we tientallen ceremonies. Het is een traditie om de priester te vragen wanneer de meest geschikte trouwdatum is. Toevallig genoeg vinden alle priesters dat deze drie weken de meest geschikte weken zijn van het jaar. Daarom heeft elk dorp zo’n 4 bruiloften per dag waarvan elke bruiloft nog een ceremonie vóór en na de bruiloft heeft. Om deze reden hebben we gedurende de hele rit vrouwen gezien met mooie lange rokken(sarungs), kanten bovenkleding en allen een mand op hun hoofd waar een bruidsschat in zit. De mannen hebben ook een sarung aan en een soort klein gevouwen tulband op.
Na twee uur genieten van al die mooi geklede mensen, mooie uitzichten en enthousiaste gezichten van mensen die nog nooit een buleh(buitenlander) hebben gezien, kwamen we aan in een klein dorpje midden in de bergen. We waren bij een soort gezondheidscentrum waar we in een klein stoffig kamertje een fysiotherapieruimte op gingen bouwen. Voordat de eerste cliënten zouden komen, ging in nog snel naar het toilet. Dit gebeurde uiteraard op de Balinese manier: een gat in de grond waar je boven moet hangen en geen toiletpapier. De wc kan doorgespoeld worden door uit een emmertje water, water te scheppen en in het gat te gooien.
Toen ik terug kwam, was de eerste cliënt er. Het was een jongen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. We zagen al gauw dat hij totaal niet op zijn gemak was en veel angst en agressie uitte. De jongen, die die al bijna even groot als zijn moeder was, kon alleen rustig worden wanneer zijn moeder hem optilde en naar buiten liet kijken. Wanneer de therapeut hem dan aanraakte, begon hij meteen weer te slaan, zichzelf te bijten en aan zijn moeders haren te trekken. Wat heb ik een enorm respect voor die moeder, hoeveel ze ook van hem houdt, de zorg voor haar kind blijft lichamelijk enorm zwaar. Na nagevraagd te hebben of ze een idee hadden waar de angst vandaan kwam, vertelde ze uiteindelijk dat het te maken kon hebben dat hij een maand geleden in het ziekenhuis heeft gelegen, waar ze hem niet goed hebben behandeld. We kwamen tot de conclusie dat het beter was om het kind in de thuissituatie te behandelen, aangezien hij dan mogelijk de link naar het ziekenhuis minder snel zou leggen. Hierna vertrokken vader, moeder en het kind samen op één scooter naar huis. De rest van de ochtend hebben we met de therapeut over de behandeling nagepraat terwijl we wachtte op een volgende cliënt. Uiteindelijk zijn we de spullen weer in de auto gaan ruimen aangezien er geen cliënten meer op kwamen dagen (waarschijnlijk door de ceremonies).
We reden naar het huis van de jongen die we die ochtend hadden gezien. Over een moeilijk begaanbare weg, waar we een aantal keer uit moesten stappen omdat de auto niet verder kwam, kwamen we in een klein dorpje. We liepen een erfgoed op waar wat kleine betonnen huisjes zonder deuren, met rieten dakjes waren gebouwd. De hele familie was aanwezig en ontvingen ons van harte. Daar zat het jongetje, heel rustig in een klein rolstoeltje in het zand. Tijdens de therapie kwam grootmoeder ons van dichtbij bekijken en kregen we fruit toegeschoven. De jongen was meer op zijn gemak dan die ochtend bij het gezondheidscentrum. Echter hadden we aangeraden om eerst te zorgen dat het jongetje het gezicht van de therapeut aan iets positiefs koppelt, in plaats van aan het ziekenhuis. Om deze reden heeft ze alleen met het jongetje gespeeld en op zijn gemak gesteld dus geen fysiotherapie gegeven. Hierdoor zal hij haar de volgende keer mogelijk sneller accepteren. Bij het verlaten van het terrein kregen we nog een grote zak Salak mee, dit zijn bitterzoete vruchten met een bruine schil.
Het tweede adres waar we kwamen, was een nog groter erfgoed dan de vorige. De familie die hier woonde was nog groter. Op Bali blijven alle zoons van de familie op het terrein van hun ouders wonen. De aangetrouwde vrouwen trekken dan bij hen in. Hierdoor kan er een familie van zo’n 20 man op een terrein wonen.
We kwamen de poort door, waar we op een kleine zandvlakte alle vrouwen eten zagen bereiden. Ze keken op en begroette ons met een buiging. Sommigen kwamen naar ons toe om een gesprekje in het Indonesisch te voeren. We gingen zitten rondom een matras, waar later het kindje op kwam liggen. Het kindje had ernstige spasme, waardoor de fysiotherapeut langzaam begon met stretchen. Al snel werden er flesjes koude thee voor ons neergezet. We hebben geleerd dat je nooit mag drinken voordat degene die je het drinken aanbiedt, zelf heeft gedronken. Hierdoor bleven we er een beetje ongemakkelijk bij zitten. De moeder van het kindje, kwam telkens een praatje maken, een compliment geven of wat fruit aanbieden. Dit maakte dat ze haast meer aandacht aan ons besteedde dan aan haar kindje. Nadat de moeder na 20 minuten ons zo’n 10 keer heeft gezegd dat we het drinken op mochten drinken, vond ik dat ik lang genoeg had gewacht en dronk het flesje, zonder dat zij zelf had gedronken, op. Dit bleek geen probleem te zijn. Toen we het terrein verlieten, kwamen verschillende mensen afscheid van ons nemen en werden we hartelijk bedankt. Met twee zakken vol met fruit, liepen we terug naar de auto.
Wat een ervaring! De mensen zijn zo ontzettend gastvrij en het is zo bijzonder om te mogen zien hoe ze leven. Ook is het mooi om te zien hoeveel liefde ze voor hun kinderen hebben, ondanks de beperking.
Na het bezoek zijn we met z’n vieren gaan lunchen bij een lokale warung. Hierna zijn we de lange terugreis naar Denpasar begonnen. Rond half 5 kwamen we terug bij het revalidatiecentrum, iedereen was al naar huis. Het was een mooie, maar lange dag.


Canggu
In het weekend zijn Kimberly, Liselotte, Simone en ik naar Canngu gegaan. Canngu is een plaatsje aan de zee, zo’n uur rijden vanaf Ubud. De rit naar Canngu was wederom prachtig. Overal rond Ubud zijn ontzettend mooie rijstvelden verbouwd en de natuur is heel groen. Wanneer je door dorpjes rijdt zie je de ene tempel na de andere. In Canggu kwamen we een home-stay tegen waar we besloten te verblijven. Bij de home-stay bevond zich een pizza restaurant waar je lekker buiten kon zitten en waar een live-bandje speelde waar je verzoekjes in kon dienen. Tijdens het eten raakte we aan de praat met een stelletjes wat achter ons aan het eten was. Het was een Nederlands/Surinaamse meid met een Australische man. Ze hadden elkaar ontmoet tijdens een reis in Thailand, 10 jaar geleden. Sinds dien zien ze elkaar elk jaar tijdens vakantie, elke keer in een ander werelddeel. Aan het eind van de avond hadden was er geregeld dat de Australiër een liedje kon spelen wanneer de band pauze had. De man was zanger en moest uiteraard laten horen wat hij kon. Het liedje ging over alle vage onderwerpen waar we het die avond over hadden gehad. Onze speciale talenten, grapjes met het personeel, de rode haarkleur van Kimberly en bloopers, alles verwerkte hij in het liedje. Het grappige was dat alle gasten die op dat moment nog aan het eten waren, niet door hadden dat in zo’n mooi liedje, zulke belachelijke teksten verwerkt waren.
De volgende morgen gingen we doen waarvoor we gekomen waren: Surfen! Ik had dubbele gevoelens over het surfen omdat ik van veel mensen hoorde dat het je de eerste paar lessen waarschijnlijk niet eens lukt om op de plank te staan. Ik begon daarom met niet al te hoge verwachtingen. Wel had ik bedacht dat ik heel de dag zou gaan surfen en de eerste twee uur een surfleraar in zou huren. De surfleraar vertelde dat de golven op dat moment veel te hoog waren voor beginners en raadde ons aan om 2 uur later terug te komen, hier hadden we natuurlijk geen geduld voor.
Na de bewegingen geoefend te hebben op het strand, gingen we de zee op. De golven waren inderdaad hoog maar de leraar leerde me al snel hoe ik met genoeg pedellen en weerstand toch tegen zo’n grote brekende golf in kon gaan. Na een hoop hoge golven getrotseerd te hebben, kwamen we redelijk achterin de zee terecht. Al vrijwel direct gaf mijn leraar aan dat ik snel om moest draaien, er kwam een mooie grote golf aan. Ik begon als een gek te peddelen, voelde de vaart van de golf, pakte mijn board vast en.. daar stond ik! Verbaast stond ik op mijn board en gleed met de golf mee. Ik keek om me heen omdat het me nog niet eens was geleerd wat ik eigenlijk moest doen wanneer ik op het board zou staan. Onderweg kwam ik Kimberly, Liselotte, Simone en wat andere voorbijgangers tegen die allemaal applaudisseerden omdat ik bij mijn eerste golf stond. Toen het strand dichterbij kwam, wilde ik er vanaf springen omdat ik anders tegen het zand aan zou botsen maar op dat moment pakte de golf mij al. Daar werd ik mee gesleurd door het water, ik wist niet meer wat onder of boven was. Toen ik uiteindelijk toch boven kwam, zag ik mijn leraar achter aan de zee gebaren dat ik weer terug moest komen. Daar ging ik weer, het trotseren van de hoge golven. Eenmaal achteraan gekomen kon ik amper een pauze halen, of de leraar zag alweer de volgende “mooie hoge golf” aankomen, en daar ging ik weer. Na een aantal keer gestaan te hebben, er vervolgens weer afgesleurd te worden, en weer als een gek naar achteren te peddelen, was ik kapot. Ik had het idee dat we al uren bezig waren, maar we zaten pas op 50 minuten. Na een uur ben ik uit het water gegaan, ik was misselijk en had veel te veel van mezelf gegeven. De spieren in mijn armen en borst brandde enorm en mijn mond, neus en ogen zaten vol zout. Ik baalde enorm dat ik het in plaats van die verwachte surfdag, uiteindelijk na één uur er al mee op hield. Later bleek dat we geen slimme keuze hadden gemaakt om om 12 uur te gaan surfen, ik was namelijk op mijn hoofd en tussen mijn haren verbrand. Gedurende de week kwam ik erachter dat ik daardoor waarschijnlijk een lichte zonnesteek had opgelopen.
Zondag stond iedereen op met enorme spierpijn. Simone en ik zijn rond de middag weer terug naar Ubud gereden om daar een heerlijke (welverdiende) massage te ondergaan. Het was dus uiteindelijk geen weekend vol surfen zoals ik had gehoopt, maar ik ben wel een ervaring rijker. Ondanks het goed ging, woog de voldoening die je krijgt van het staan op je board en het 30 seconden glijden op de golf, niet op tegen de 7 minuten die je je vervolgens stuk peddelt om weer achteraan de zee te komen. Toch zou ik het best nog een keer willen doen als de mogelijkheid er is, op een beginners-proof zee.


Voor foto's van deze en voorgaande weken, kijk bij het eerste reisverslag!