#1: Aankomst en de eerste indrukken

Eindelijk was de grote dag daar, 12 maart, onze reis begon. Met beiden 40 kilo bagage bij de hand, ontmoetten Simone en ik elkaar op Schiphol. Na afscheid genomen te hebben van geliefde en familie, begonnen we aan onze 12 uur durende vlucht vol turbulentie. Door een vertraging van anderhalf uur, hebben we enkel een glimp van KLIA(Kuala Lumpur International Airport) op kunnen vangen. Gelukkig hadden we onze overstap net niet gemist en zaten we een half uurtje later alweer in het vliegtuig richting Bali. Wat is Bali ontzettend mooi van de bovenkant, we vlogen eerst een toeristische route over het eiland voordat ze de landing in gingen zetten.
Aangekomen op het vliegveld kwamen de geuren, indrukken en vooral de warmte ons tegemoet. Een uur na landen waren we eindelijk door de paspoortcontrole heen en ontmoetten we onze chauffeur, wie al twee uur op ons stond te wachten bij de uitgang. In de auto begonnen we uit enthousiasme en interesse een gesprek met de beste man, dit duurde echter niet lang. Na ongeveer 10 minuten lag ik diep te slapen en kreeg ik niks meer mee van de drukke stad Kuta, en de mooie natuur onderweg naar Ubud. Aangekomen bij Rumah Medechra (vier huizen van de lokale bevolking wie onderdak bieden aan internship studenten), ontmoetten we Lotte (mijn oud-huisgenootje van Nijmegen), Henk (de eigenaar van ons huis) en Kadek (de eigenaar van een van de andere huizen). De rest van de dag hebben Simone en ik op de bank gelegen om bij te komen van de 25 uur lange trip.
De volgende morgen hebben we na een heerlijk voor ons klaargemaakt ontbijt, een scooter-les gehad van Henk. Ook al hebben Simone en ik beiden ervaring met het rijden van een scooter, een lesje Indonesisch rijden was zeker nodig. Ten eerste zijn deze “scooters” geen officiële scooters, ze hebben namelijk het CC van een Motor. Daarbij rijden ze op Bali aan de linker kant van de weg en het recht van de brutaalste weggebruiker geldt. Buiten het stoppen voor rood licht, zijn er geen regels in het verkeer. Links/rechts inhalen, vijf personen op één scooter, tegen de richting inrijden en op het verkeerde wegdek rijden, met kan allemaal. De politie let niet op deze zaken, wanneer ze een boete willen uitdelen doen ze het toch wel. Zo kan de politie een random weggebruiker die niks verkeerds doet aanhouden om 10.000 RP. (70ct) te vragen, want als ze het niet betalen komen ze wél in de problemen. Maar natuurlijk is de politie vooral gebrand op de toerisme, zij zijn immers degene met het meeste geld. Zo weet de politie dat Nederlanders officieel geen motor mogen rijden, daarom houden ze elke blanke aan om te dreigen ze mee te nemen naar de gevangenis. Ze nemen je echter niet mee naar de gevangenis als je ze handje contantje 50.000 RP. (3,50EU) geeft, dan kunnen ze die dag hun familie ook weer onderhouden. Gelukkig hebben wij geregeld dat we een stempel in ons internationaal rijbewijs krijgen, zodat we deze boete (als het goed is) niet hoeven te ontvangen.
In de middag zijn we te scooter (het ging ons ondertussen redelijk goed af!) Ubud gaan verkennen. Na lekker geluncht te hebben en de nodige inkopen te hebben gedaan, zijn we huiswaarts gegaan. ’S Avonds zijn we met Lotte en wat andere Nederlandse studenten een hapje gaan eten in Ubud. Wat is de Indonesische keuken lekker, en dat voor nog geen 5 euro per hoofdgerecht!
Zondag hebben we deelgenomen aan een kennismakingsactiviteit van Internship Bali. Na een hele nacht wakker gelegen te hebben (jetlag), stond ik om 6 uur op. Een van de Indonesische dames maakte het gebruikelijke ontbijt, een bananenpannenkoek klaar. Bij het ontbijt sprak ik met twee Viatnamese meiden die voor hun 8-daagse vakantie gebruik maken van het guesthouse. Ze vonden het zo grappig dat de ober haar verkeerd had begrepen bij het bestellen van een cola (COKE) de avond ervoor. In Viatnamees accent zei ze; “I wanted to order a cock, so I asked to have a cock, and the waiter started laughing, he didn’t had cock!!!”. Terwijl ze het uitlegde, had ze nog steeds niet door dat ze het woord “cock” bleef gebruiken, was natuurlijk grappig. Twee uur later vertrokken we met een groep van 19 internationale studenten naar Mount Batur. Daar aangekomen kregen we (voor mij nog een keer) ontbijt. We zaten op een soort terras met een enorm mooi uitzicht van een actieve vulkaan, een dal en een andere berg.
Na het ontbijt startten we de trip naar beneden, via een weg door authentieke dorpjes en rijstvelden. Na in de koffieplantage de exclusieve kopie loewak (die gemaakt is van de bekende koffiebes uitgepoept door een civetktachtige) geproefd te hebben, vervolgden we onze route. De groep werd opgesplitst in een groep die de reguliere route wilde fietsen en een groep die een extra berg op ging. Ik ging de uitdaging aan, wat was dat een heftige route! Helemaal doorweekt kwam ons groepje na een uurtje aan bij een restaurant, waar we gingen lunchen. Na een lekker Indonesisch buffet reden we naar huis. Voldaan van een goede work-out en vermoeid van een korte nacht, hebben we de rest van de dag rustig aan gedaan.
Voordat we gingen slapen hebben Simone en ik het gesprek met de opdrachtgever van het onderzoek nog even doorgenomen. Morgen zullen we naar Denpasar rijden om kennis te maken met het revalidatiecentrum, de therapeuten en de leidinggevenden. We zijn erg nieuwsgierig en zijn er helemaal klaar voor. Eindelijk zullen we wat meer duidelijkheid krijgen over hoe de zaken komende maanden gaan lopen.
Verder gaat het goed met de Indonesische taal. We merken dat we kleine zinnen kunnen maken in situaties in winkels of restaurants. En belangrijker; de lokale bevolking verstaat ons en waardeert het heel erg dat wij de taal proberen te spreken!