#2: Eerste week onderzoek

De week begon maandag met het kennismakingsgesprek bij het revalidatiecentrum (YPK). Door spanning, adrenaline en een lichte jetlag, had ik zondagnacht maar net twee uur geslapen. Ik stond een uur te vroeg op, om vervolgens twee uur later te vertrekken naar Denpasar. Lotte en Jeroen hebben afgelopen twee maanden stage gelopen bij YPK en gingen met ons mee om afscheid van hen te nemen en ons te introduceren. Door het weinige slapen ben ik achterop de scooter gegaan, aangezien ik nog behoorlijk suf was. Na een rit van 45 minuten en een behoorlijke ochtendspits kwamen we aan bij YPK. We maakten meteen kennis met Pak (meneer) Purnawan, de directeur en Yuni, de vice-directrice. Yuni, wie goed engels spreekt, vertelde ons dat de gehele research-proposol helder was en dat deze antwoord zou geven op al onze vragen. Simone en ik schrokken hier een beetje van, de reden waarom we in gesprek wilden gaan was het feit dat we dieper in wilde gaan op de onduidelijke en niet specifieke research-proposol. Heel voorzichtig hebben we toch het een en ander aangekaart, zodat we vanaf het begin af aan op één lijn zitten en dezelfde verwachtingen hebben. Na een gesprek van ruim anderhalf uur zijn we voorgesteld aan alle therapeuten, assistenten en stagiaires. Ook hebben we uitleg gekregen over de werkwijze en hebben ons verbaast over al het materiaal wat ze tot beschikking hebben. Zelfs in Nederland zal je niet snel zien dat zo’n kleinschalig revalidatiecentrum over zoveel instrumenten en materialen beschikt. Veel geschudde handjes en indrukken later, zijn we terug naar Ubud gereden. We hebben als lunch wat Nasi Campur en een verse kokosnoot gehaald bij een warung (locaal low-budget eettentje) om de hoek. De rest van de dag hebben we met Lotte en Jeroen informatie over YPK uitgewisseld en wat aan het onderzoek gewerkt.

De dinsdag, woensdag en donderdag hebben we van 8 tot half 4 geobserveerd hoe de therapeuten met cliënten en collegae omgaan. De dinsdag reden we voor de eerste keer zelf de route naar Denpasar. Na een uur rijden kwamen we tot de conclusie dat we verdwaald waren. Door google maps kwamen we hierna uit op een verlaten landweggetje, duidelijk niet waar we moesten zijn. Na een telefoontje naar Yuni, bleek dat we al de hele tijd in de goede straat aan het zoeken waren en dat we met een vaart het revalidatiecentrum drie keer voorbij gereden waren, slim! Na anderhalf uur arriveerden we bij YPK. Gelukkig kon onze opdrachtgever er wel om lachen, ze had ons de dag ervoor zelfs haar nummer gegeven voor het zeer waarschijnlijke geval dat we zouden verdwalen.
Tijdens het observeren hebben we af en toe gesprekken met de therapeuten, deze vinden half in het Engels, half in het Indonesisch plaats. We merken dat ons Bahasa Indonesia met stapjes vooruit gaat. Ook ons onderzoek gaat met stapjes vooruit, we komen steeds meer tot de conclusie dat er een groot gebrek is aan sensorische integratie, hetgene wat wij van plan zijn te integreren door middel van ons onderzoek. Bij YPK zijn er enkel fysiotherapeuten werkzaam, toch proberende therapeuten ook ergotherapie toe te passen. Er is daarom een aantal keer voor onze hulp gevraagd in verschillende behandelingen. We lieten ze dan eerst zelf nadenken (we willen tenslotte inzicht krijgen in hun kennis en manier van handelen) en dachten daarna mee voor tips en adviezen. Zowel de cliënten als therapeuten waren hiermee geholpen en hun waardering deed ons goed.

Woensdag zijn we wat gaan eten bij een restaurant waar een latin-bandje speelde. Na een tijdje begon de dansvloer langzaam vol te lopen. Er is dus een Salsa scene op Bali, het werkt alleen wat anders dan in Nederland. Ik kwam er namelijk achter dat je hier een danspartner moet huren als je een avond fijn wilt kunnen dansen. Zo hadden vijf meiden één goede danser afgehuurd om die avond met hun te dansen. Deze man mocht de hele avond niet met andere vrouwen dansen. Een van de vrouwen bood mij zelfs nog een dansje met haar ingehuurde man aan! Ik heb het aanbod afgeslagen, iemand moet toch voor het plezier met je dansen en niet om het geld? Even voor het beeld: een goede danser kost 500.000 roepia per avond, zo’n 35 euro!
Vrijdag was het een officiële feestdag, Ogoh Ogoh. Vanaf 6 uur waren er op heel Bali ceremonies en optochten. We zijn met een groepje naar de optocht in Seminyak gegaan. Balinezen zijn de hele week bezig geweest met het maken van Ogoh Ogoh’s, grote beelden welke de “bad spirits” van Bali voorstellen. Deze beelden worden tijdens de optocht opgetild en worden begeleid door dansers, toneelspelers en muzikanten. Al met al wordt er een heleboel geluid gemaakt waarmee ze de bad spirits weg willen jagen. Vóór 12 uur s ’nachts verbranden ze deze beelden en maken ze de bad spirits dood. De dag erna heet Nyepi. Deze dag blijven alle Balinezen binnenshuis, gebruiken geen elektriciteit, maken geen licht en geluid en eten en drinken niet. Hiermee brengen ze de slechte geesten die toch nog over Bali heen dwalen, in de waan dat Bali er niet is.
Tijdens deze zaterdag controleren politieagenten de hele dag of er mensen op straat zijn en lopen ze langs huizen om te controleren of er geen licht of geluid wordt gemaakt. Door heel dit gebeuren hebben we besloten om met een groepje een afgelegen villa af te huren. We hebben ons een weekend kunnen vermaken met spelletjes, films, barbequen en natuurlijk het zwembad!