#3: De tweede en derde week

Een nieuwe week op dit prachtige eiland is begonnen! Niet alleen een nieuwe week, maar ook een nieuw levensjaar. De week begon meteen goed met mijn verjaardag op maandag. Het weekend in de villa hadden ze mij al verrast met een heerlijke taart en een cadeautje. Maandag ochtend werd ik wakker met vlaggen en ballonnen voor mijn deur, super lief! Na een dag op het revalidatiecentrum ben ik langs de bakker gegaan om voor een aantal mensen in de straat gebakjes te kopen en te trakteren. S’ avonds ben ik mee uiteten genomen door Lotte en Jeroen en zijn daarna met een groepje naar een salsa bandje gegaan. Het was een geweldig weekend en verjaardag, ik heb het heel erg naar mijn zin gehad!
Verder was het een drukke week. Elke dag vroeg in de ochtend naar het revalidatiecentrum en ’s avonds vaak Indonesische cursus. De dagen dat we geen cursus hadden, hadden we skype-gesprekken met onze assessor uit Nederland en twee medestudenten die momenteel onderzoek doen in Nepal. Ondanks alle drukte zijn het toch de kleine dingen waar je van geniet op zo’n dag. De scooterritten naar het revalidatiecentrum, de interactie tussen de kinderen daar, de korte Indonesische gesprekjes die je voert gedurende de dag, de geuren en het Indonesische eten.
Woensdagochtend zijn we voor het eerst niet gaan observeren in de kliniek van YPK, maar bij het educatieprogramma. Bij het educatieprogramma komen allerlei kinderen met een lichamelijke en/of cognitieve beperking tussen de leeftijd van 5 tot 15 jaar bij elkaar om op maat les te krijgen. Het educatieprogramma is gratis, hierdoor zie je ook leerlingen met een zeer geringe lichamelijke beperking (bijv. een paretische hand), wie eigenlijk op een reguliere school hadden kunnen zitten maar wat vanwege het financiële aspect niet mogelijk is. Het is hier op Bali helemaal de keus aan de ouders waar het kind onderwijs volgt, of dat ze het überhaupt volgen. Dat vergt voor ons toch wel even een andere mindset. Toch is het erg mooi om te zien dat al die kinderen, met verschillende beperkingen en leeftijden, heel respectvol met elkaar omgaan. Woensdagochtend was de Green school op bezoek, een internationale “groene” school. De leerlingen van deze school krijgen les in en met de natuur. Het waren stuk voor stuk hele bijzondere maar sociale kinderen. Samen met de kinderen van het educatieprogramma maakten ze muziek en zongen ze liedjes. Mooi om te zien hoe de kinderen met elkaar omgingen, ook al spreken ze elkaars taal niet.
Na de drukke week was het zaterdag eindelijk tijd voor wat ontspanning. Simone en ik zijn ’s morgens naar een lokaal marktje gereden in Sukawati. Hier hebben we op ons beste Indonesisch proberen af te dingen op zeven sarongs (Verplicht kledingstuk voor het bezoeken van een tempel). Met een tas vol sarongs voor een redelijke prijs gingen we op onze doortocht richting de zee. Via de Balinese snelweg (legaal op onze “motor”) kwamen we aan bij Komune beachclub, een beachclub met een zwembad aan het zwarte strand. Hier hebben we een aantal uur gelegen onder het genot van een goed boek over Sensorische integratie, want ja ook in het weekend gaan we gewoon door met het onderzoek! De terugweg zijn we via de rijstvelden terug naar huis gereden, wat ontzettend mooi was met zonsondergang. Op zaterdag avond hebben we niks gedaan, lekker vroeg naar bed.

Zondag hebben we onze eerste ervaring gehad met de Indonesische politie. Ik werd aangehouden door een agent terwijl ik met Simone achterop door een straat reed. Voor mij reden twee toeristen die ook aangehouden werden. We wisten al dat wanneer je niks fout doet, de politie toch geld van je vraagt en je hier maar beter zo vriendelijk mogelijk mee om kan gaan. Zo hoorde ik de agent zeggen tegen de toeristen voor mij dat ze tegen de richting in hadden gereden en daarom 500.000 RP.(35,- euro) moesten betalen. De Australiërs vertelden dat ze maar voor 4 dagen op Bali waren en geen idee hadden dat ze wat fout hadden gedaan, maar betaalden toch het bedrag. Later kwam de agent, wie ondertussen mijn scootersleutels had afgepakt, naar mij toe. Ik liet netjes, begeleid door mijn beste woordjes Indonesisch mijn papieren zien. Ook ik had tegen de richting in gereden, maar moest 150.000 RP. betalen. Ik verwees naar het briefje van 50.000 RP (3,50 euro) welke in mijn internationaal rijbewijs in zijn hand was verstopt. Hij ging er voor deze keer mee akkoord, omdat we inwoners van Ubud waren. Ongelofelijk dat ze het spelletje gewoon mee spelen, we hebben gewoon 10 keer minder betaald als die nietsvermoedende toerist! Later op de dag zijn we de Campuhan Ridge walk gaan lopen. Dit is een wandelroute in Ubud die vanaf een tempel via de top van een heuvel richting een dorpje gaat. Onderweg hadden we erg mooi uitzicht over de natuur van Ubud. Op de eindbestemming hebben we geluncht tussen de rijstvelden, erg mooi!
Na de wandeling hebben we een massage genomen bij een van de beste massagesalons van Ubud. Heerlijk ontspannen zijn we die avond, je raad het nooit, weer aan de slag gegaan met het onderzoek.
Maandag ochtend was het weer raak. Onderweg naar het revalidatiecentrum zijn werden we aangehouden door een agent. Dit keer waren het niet alleen de toeristen die werden aangehouden, maar ook de locals. Het was een algemene controle van de papieren en wonderbaarlijk genoeg werd ik vriendelijk begroet door een agent. De vrouwelijke agent vroeg naar mijn papieren en mijn naam, “Mietjelle” herhaalde ze giechelt. Een aantal seconden later stonden er nog meer agenten om me heen om te vragen waar ik vandaan kwam. Een andere agent kwam op me af om even op zijn gemak een foto van me te maken. Met wat complimenten op zak reden we stomverbaasd, zonder geld te hebben betaald weer terug de weg op. Wat een wereld van verschil vergeleken de ervaring van gisteren!
Na een kantoor dag bij het revalidatiecentrum ben ik het zwembad van een resort in de buurt op gaan zoeken. Hier heb ik lekker afgekoeld en de nodige baantjes gezwommen.
Morgenvroeg vertrekken we om 08.30 om met Kimberly en Liselotte (twee SPH studentes uit de straat) mee te gaan naar Art-therapy. We hebben geen flauw idee wat dit inhoudt, maar wie weet hebben we er wat aan voor ons onderzoek. Zo niet, zijn we in ieder geval een ervaring rijker.
Woensdag vertrekken we om 06.30 vanuit huis om mee te lopen met de Mobile home therapy vanuit het revalidatiecentrum. We zullen deze dag kleine dorpjes gaan bezoeken om fysiotherapie aan huis te bieden. Ik ben erg benieuwd wat ons te wachten staat!